Πρόσκληση

29 Απριλίου 1863 – 29 Απριλίου 1933

75 χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

Η Λογοτεχνική Ομάδα «Ιδεόπνοον»

και το περιοδικό «Πνοές Λόγου & Τέχνης»

σας προσκαλούν στις 29 Σεπτεμβρίου 2008 και ώρα 8μ.μ.,

σε Λογοτεχνική – Μουσική εκδήλωση αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του μεγάλου Αλεξανδρινού Ποιητή Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

Ο Φιλόλογος – Συγγραφέας Σαράντος Καργάκος θα κάνει

«Απόπειρα ψυχογραφίας του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη»

Τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας «Ιδεόπνοον»

θα διαβάσουν αποσπάσματα από τη ζωή και το έργο του

Η Μεσόφωνος Ελένη Δάβου θα τραγουδήσει μελοποιημένη ποίηση του Κ. Π. Καβάφη

Στο πιάνο θα τη συνοδεύσει η Τζούλη Καράλη

Θα ακολουθήσει κέρασμα

Υπ. Λογοτεχνικής Ομάδας «Ιδεόπνοον» Αρετή Γκιωνάκη

Όταν διεγείρονται

Προσπάθησε να τα φυλάξεις, ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται.
Του ερωτισμού σου τα οράματα.
Βάλ' τα, μισοκρυμμένα, μες τες φράσεις σου.
Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή,
όταν διεγείρονται μες το μυαλό σου
την νύχτα, ή μες την λάμψη του μεσημεριού.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

http://www.kiss.gr
http://www.loveradio.gr
http://www.orange932.fm
http://www.rythmosfm.gr
http://www.diesi.gr
http://www.galaxy92.gr
http://www.lampsifm.com
http://www.rockfm.gr


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΤΕ ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ...............................................................................

Πριν το τέλος

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Lucio Battisti
Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
"μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη"

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
"μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη"

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Αχ και να σ' είχα εδώ

Στίχοι και Μουσική: Γιώργος Μίχας
Τραγούδι: Χάρις Αλεξίου και Ζωή Παπαδοπούλου


Αστέρι μου σβησμένο
γκρίζο μου δειλινό
κομμάτι μου χαμένο
αχ και να σ' είχα εδώ

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να 'ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ' αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Ρόδο μου μαραμένο
σκοτάδι μου γλυκό
τραγούδι μου θλιμμένο
πεθαίνω να σε δω

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να 'ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ'αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Ζωή μου καραμπόλα
μπαλκόνι στο κενό
μάταια που 'ναι όλα
αφού δεν είσαι εδώ

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να 'ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ' αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Για να σου δώσω πίσω
αυτά που σου χρωστάω
να'ξερες πως μου λείπεις
και πόσο σ'αγαπάω

Αχ και να σ' είχα εδώ...

Αφιερωμένα σε όλους όσους είναι ερωτευμένοι...
Και όχι μόνο.
Τα έγραψα γιατί μ' αρέσουν πολύ...

Καλοκαιράκι μύρισε

εμπρός βήμα ταχύ

Στην άμμο για να λιάσουμε

Το άσπρο μας κορμί…

(μπλουπ)

Σε λίγες μέρες ανοίγουμε πανιά.

Σε γνωστό προορισμό και πολυαγαπημένο.

"Στην Άνδρο αδελφές μου, στην Άνδρο…"

δείτε τα αξίζει...

http://iamvosart.blogspot.com/

http://lexima.blogspot.com/

4ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Λογοτεχνική Ομάδα “Ιδεόπνοον”

K το “Περιοδικό Πνοές Λόγου και Τέχνης” διοργανώνουν τον:

4^ο Ετήσιο Πανελλήνιο διαγωνισμό Διηγήματος και Ποίησης

με ελεύθερο θέμα.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποστείλουν τα κείμενά τους, τα οποία για το μεν διήγημα δε θα υπερβαίνουν τις τρεις σελίδες, για τη δε ποίηση, τους τριάντα στίχους, με ψευδώνυμο, σε τρία αντίτυπα τα οποία δεν επιστρέφονται, με απλή ταχυδρομική επιστολή (συστημένα θα αποκλείονται). Έξω από το φάκελο να ορίζεται η κατηγορία (πεζό ή ποίηση). Τα πλήρη στοιχεία των ενδιαφερομένων να εσωκλείονται σε δεύτερο φάκελο (κλειστό, διαφορετικά αποκλείονται), έξω από τον οποίο θα αναγράφεται το ψευδώνυμο. Τα κείμενα πρέπει να είναι ανέκδοτα, να μην έχουν δημοσιευτεί στο παρελθόν με οποιονδήποτε τρόπο και να είναι γραμμένα με γραφομηχανή ή Η/Υ. Μόνο ένα έργο μπορεί να υποβληθεί από τους ενδιαφερόμενους για κάθε μία από τις δύο κατηγορίες. Κάθε αποστελλόμενο έργο να είναι τυπωμένο στη μια πλευρά της σελίδας. Ως τελευταία ημερομηνία συμμετοχής στο διαγωνισμό ορίζεται η 30^η Νοεμβρίου 2008 . Ημερομηνία αποστολής θα θεωρείται αυτή που αναγράφεται στην ταχυδρομική σφραγίδα του φακέλου. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού θα ανακοινωθούν σε ειδική εκδήλωση το Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Δ. Πετρούπολης, Μπουμπουλίνας 59 και Αθ. Διάκου.

Αποστολή κειμένων στη διεύθυνση: Ποστ – Ρεσταντ ,Ταχυδρομείο Πετρούπολης , 132 31 Με την ένδειξη: “ 4ος Διαγωνισμός Διηγήματος και Ποίησης”

Υπόψη: Αρετής Γκιωνάκη, υπεύθυνης Λογοτεχνικής Ομάδας “Ιδεόπνοον”

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6948160002

Email: ideopnoon@gmail.com, pnoeslogou@gmail.com, pnoeslogou@in.gr

Σελίδες με χρήσιμες πληροφορίες για τον διαγωνισμό: http://logotexniar.blogspot.com/, Ideoopnoon, ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ.

Κριτική επιτροπή για τα κείμενα:

Αργυρίου Θανάσης, Γκιωνάκη Αρετή, Δεληγιάννης Νίκος,

Ρισσάκη Κλεοπάτρα, Σιούτη Έλενα, Ζαχαρίας Στουφής.

ΒΑΘΥ ΜΠΛΕ ΣΕ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Γύρω μου

Το ιδανικό μπλε

Έντεχνα

Αφημένο πάνω

Στα ιερά όνειρα και στα μελλούμενα γέλια

Διανύοντας μια θάλασσα υγρή

Όμοια

Μελωδική άσκηση του Μπαχ

Νύχτα με Πανσέληνο ματώνω τα χείλη

Πριν το χαμό όλα ήταν εκεί

Ακίνητα στάσιμα άχρωμα

Έρμαια

Στις ηδονές του χρόνου

Τώρα

Στην ιδέα του φωτός

Τα σύμβολα ως και τα θαλασσοπούλια

Κλείνουν με ικεσία το μάτι

Καλώντας με

Σε μια αποτελεσματική

Προσχηματισμένη φυγή

Βαθύ μπλε στον ορίζοντα

Καθώς το πλοίο με οδηγεί στον απροσδιόριστο χρόνο

Αρετή Γκιωνάκη

9-6-2008

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι μέσα εις τη Μεσόγειο Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. Και σε πέντε έξι εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. Και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο που ήταν αταξίδευτος Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Τελευταία ανακάλυψα διαβάζοντας ένα ομολογουμένως πολύ όμορφο και χρήσιμο βιβλίο, πως μπορούν κάποιοι άνθρωποι «να παίξουν το παιχνίδι του ανύπαρκτου χρόνου» με μεγάλη επιτυχία. Ευφυές αν αναλογιστούμε πόσα ψεματάκια ακίνδυνα και εντελώς αβασάνιστα αραδιάζουμε κάποιοι από μας (ίσως) στην καθημερινότητά μας.

-Δε προλαβαίνω, αφού ξέρεις απόψε έχω να πάω εκεί(μπλα μπλα μπλα)

-Έλα τώρα με πήρε ο ύπνος αφού ήμουν τόσο κουρασμένος(μπλα μπλα μπλα)

-Δε κατάφερα να σου στείλω μήνυμα έβλεπα μια ταινία και ξεχάστηκα (μπλα μπλα μπλα).

- Έχω τόσα προβλήματα και συ παραπονιέσαι…(μπλα μπλα μπλα).

-Το παιδί, το σκυλί, οι γονείς, η δουλειά, η Νίτσα, όλα αυτά κι άλλα πολλά…

Και ανακαλύπτεις πως ξαφνικά έχει αρχίσει το παιχνίδι του ανύπαρκτου χρόνου. (παιχνίδι που το παίζει ο άλλος μαζί σου μόνο), και περιμένει να το πιστέψεις και να έχεις και συμμετοχή. Κι αρχίζεις κι εσύ να λες και να κάνεις διάφορα, (προσπαθώντας να καταλάβεις κάνεις επίθεση αντί για άμυνα).

Φαύλος κύκλος.

Παιχνίδι παλιό όσο και σύγχρονο μαζί.

Τόσα δεν και αχ και τι και πως.

Ένα σε βαριέμαι ρε παιδί μου θα ‘ταν καλύτερο.

Έτσι για να ξέρουμε που βαδίζουμε.

(Αβάδιστα, αβασάνιστα, ανώφελα).

Εγώ ξέρω να λέω: όταν θέλεις μπορείς.

Βρίσκεις χρόνο.

Και προτείνω, πως, καλύτερα η αλήθεια παρά χαζά και άσκοπα λόγια…

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕΒΕ

Σουλιέ 14 & Σαρκουδίνου 136, 11744 Αθήνα – Τηλ. 210.7777788, Fax. 210.7757757

e-mail: info@empiria.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΤΙΤΛΟΣ: Αγάπη, η αιώνια πόλη

ΣΥΓΓΡΑΦΕAΣ: Χρήστος Χαρατσάρης

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Φανή Καραφύλλη

ΕΙΔΟΣ: Μυθιστόρημα ΣΕΙΡΑ: Διαδρομή

Πρώτη έκδοση: Ιούνιος 2008

Σελ.: 288 Τιμή: €16,00 ISBN: 978-960-417-233-7

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Η συνάντηση δύο φίλων, ύστερα από πολλά χρόνια, μέσα σ’ ένα Μοναστήρι… Ο ένας, ο μοναχός Νικόλαος, και ο άλλος, ο Δημήτρης, που κουβαλάει ένα μεγάλο βάρος στην ψυχή του για τη γυναίκα που εγκατέλειψε…

Ο Άγγελος, που ξεχειλίζει από έρωτα για τη Σαβίνα, καταλαβαίνει από τη συμπεριφορά της ότι δεν είναι αυτός το πρόσωπο του έρωτα για εκείνη…

Ο απελπισμένος έρωτας της Σαβίνας για το μοναχό Νικόλαο…

Ο μοναχός Νικόλαος που ένιωσε ότι η αποκάλυψη-εξομολόγηση της Σαβίνας του ξύπνησε, στιγμιαία, τη ναρκωμένη ερωτική του επιθυμία…

Ο παλιός έρωτας, το τυχαίο πάθος του Νότη για τη Σαβίνα αναστατώνουν τη ζωή του…

Η απόγνωση και οι λυγμοί της Φιλισίας για την αδιαφορία του άντρα της, του Νότη…

Ο αρραβώνας της Δέσποινας με τον Χρήστο και η εμφάνιση από το πουθενά ενός πατέρα που πρόδωσε πατρίδα και οικογένεια…

Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές που συνθέτουν το παζλ της ιστορίας μας, που εκτυλίσσεται στο ιερό νησί της Πάτμου με φόντο το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.

Στον τόπο αυτό, η νύχτα γεύεται τους καρπούς του καλού όπως τους γεύεται κι η μέρα… Μέσα στο Μοναστήρι, στα δρομάκια γύρω απ’ αυτό, στα καλντερίμια της πολιτείας, παντού δεσπόζει η φιγούρα του Ασκητή Αγίου.

Μια ερωτική ιστορία με σκηνικό την αγάπη, την ελπίδα, την πίστη, που οδηγούν στην ελευθερία και την υπέρβαση της ύπαρξης…

Πήρα μια χαρά η γυναίκα... Η Μαντόνα στην Αθήνα. Ε καλά τώρα.
Να η ευκαιρία σκέφτηκα. Εκείνα τα 250 ευρώ που έχω στην άκρη για την ώρα της ανάγκης βρήκα τι θα τα κάνω. Εισητήριο θα τα κάνω. Θα πάω να δω από κοντά το απωθημένο μου. Βρε πως τα καταφέρνει και διατηρείται τόσο καλά αυτό το κορίτσι. (Ε και να της έμοιαζα λέει...Τι άλλο ήθελα η γυναίκα, τι άλλο ήθελα).
Τέλος πάντων. Αυριο πρωί πρωί βουρ να προλάβω. Ε κάτι θα έχει περισσέψει(από θέσεις εννοώ). Τώρα βέβαια, το σπασμένο μου δοντάκι θέλει μια θηκούλα για να επιβιώσει. Αλλά τι να κάνω; Το σκέφτηκα από δω το σκέφτηκα από κει και ναι οριστικά το αποφάσισα. Θά πάω Μαντόνα. Άλλωστε το σπασμένο μου δοντάκι μέσα είναι δε πολυφαίνετε. Άσε που αν δε το φτιάξω κα΄νω καλό και στη...γραμμή μου!
Τίποτα τίποτα. Μαντόνα και ξερό ψωμί, που στη περίπτωσή μου με το σπασμένο δόντι θάναι τουλάχιστον βρεγμένο(να πηγαίνει πιο εύκολα κάτω).
Βρε τι έπαθα και είναι και η αδυναμία μου(η Μαντόνα όχι το ξερό ψωμί).

Υπομονή! Θα περάσει κι αυτό.